Nevin Arig, this is not a selfie. FACE IT

Hoe gaan we in de huidige tijd met onze herinneringen om? Welke ervan zijn verkeerd geïnterpreteerd, gefabriceerd, vervormd? Hoe identificeren we het echte van het ingebeelde?
In deze tentoonstelling bied ik een psychologische en emotionele reis van de realiteit, een intensivering van subtiele veranderingen naar de meest bizarre verzinsels. Ensembles van verschillende materialen en vormen dienen als tweede en derde lagen van zekerheden en sentimenten en creëren een reeks non-verbale uitspraken en sterke visuele confrontaties.
Fotografie: Alexandra Colmenares Cossio

Mijn creatie proces is een ruimte in beweging, waarin mijn status als maker en de status van mijn objecten in constante conversatie zijn. Welke rol behoor ik te spelen bij het vormen van de identiteit van de objecten? De mal bepaalt de uiteindelijke grenzen van het object en bezit tevens de kracht om, samen met de inhoud, mijn creatie te hervormen. Zij nemen uiteindelijk de controle over zichzelf als object over.

In haar werk gaat Amparo steeds op zoek naar de subtiliteit van een gevoel dat op het meest onverwachte moment ergens verscholen ligt. Zoals plots bewust worden van een beeld of idee. Bijvoorbeeld: een heel mooi, wit, puur sneeuwlandschap, waar iedereen op gestapt heeft en waarbij de sneeuw tot pap gereduceerd is. Die kleine seconde tussen de wisseling van de mooie puurheid naar de totale chaos. Haar werken zijn steeds een abstracte en intuïtieve verwerking van deze onbewuste, intense ervaring, de absurditeit van emoties.

In haar nieuwe collectie Around and About tracht Gésine Hackenberg de vorm en energie in sieraden te vatten die door een draaibeweging ontstaan.
Het uitgangsmateriaal voor deze serie is klei, en het proces van keramiek draaien op een pottenbakkersschijf wordt een expressief medium. Gésine Hackenberg laat hierbij associaties van wervelende lichamen en tollen met klassieke vaasvormen versmelten. Zij materialiseren de bijna meditatieve concentratie die onlosmakelijk verbonden is aan het maakproces, maar ook elke dynamiek waarbij letterlijk of metaforisch een middelpunt in balans gehouden wordt.
De vorm van keramiek lijkt op dat moment een lichaam voor de menselijke geest te worden.
Fotografie: Gésine Hackenberg

Dit werk gaat over herinneringen uit mijn kindertijd: gebeurtenissen uit het verleden die het hele leven bijblijven, zitten erin verweven. De hier toegepaste techniek is deze van ‘pâte de verre’ die het mogelijk maakt glas te vervormen als het nog heet is (vouwen en trekken).
Fotografie: Steven van Kooijk

Mijn juwelen behoren niet tot de decoratieve wereld maar kunnen verrassen en fascineren bij nader toezien en bij ’t ontdekken van verborgen betekenissen (stilte /silence) Ik maak gebruik van toevallige kleine ontdekkingen in het dagelijks leven en van eenvoudige waarnemingen in de fysica om mijn juwelen te doordringen van humor op een minimalistische manier. Met de bedoeling de wereld van de juwelen te verruimen en niettegenstaande het meestal kleine draagbare objecten zijn, hou ik ervan mezelf uit te dagen. De droge humor in mijn werk verbindt me met de drager van mijn stukken, alsook met de kijker ernaar.

Mieke Everaet toont een reeks komvariaties, voor haar dé vorm waarin porselein authentiek tot uiting komt. Het uitgangspunt is de kom, eenvoudig en complex: de kommen zijn opgebouwd uit gepigmenteerde kaolienaarde in witte, grijze en zwarte kleurvlakken. Golvende, bolle, holle en hoekige vormen en lijnen wisselen elkaar af tot een dynamisch spel. De vaak glooiende bodem van de komvormen geven het werk een bijzondere lichtheid. De binnenruimte is sterk aanwezig en verbonden met de buitenruimte. Het is de essentie van het werk, binnen en buiten vloeien naadloos in elkaar over. Binnen is buiten. De ruimtebeleving blijft uitdagen door de verschillende vormen in elkaar te laten samenvoegen of doorsnijden. Zo worden vorm, kleur en structuur versmolten tot één geheel, de komvorm. Helder en zonder omwegen.
Tekst: Kerlijne Everaet / fotografie: Michèle Francken

Nicolas Van Vosselen maakt al vele jaren collages en assemblages. Vaak werkt hij op klein formaat, met veel oog voor detail. De compositie vormt hierbij steeds het vertrekpunt; de materialen en kleuren ondersteunen dit. Ook schijnbaar toevallig gevonden tekstfragmenten en onderschriften spelen een belangrijke rol. Of zijn het misschien bladzijden uit catalogi van onbestaande voorwerpen of schema’s bij traktaten van ontkrachte wetenschappen?

Wie zich laaft aan het oeuvre van Beniti Cornelis, wordt meegevoerd in een wereld die, zo lijkt, in een andere dimensie bestaat. Hij is te omschrijven als een poëet op doek, of beter nog, als een estheet van het litteken. Zijn oeuvre is een dialectisch proces, waarbij emotie en rede, temperament en techniek op elkaar inwerken. Hij vergaarde heel wat woordenschat en bouwstof waarmee hij intuïtief schildert. Zijn persoonlijke en gelaagde mythologie evolueerde en werd soberder met de jaren. De tijd heeft tegen hem aangedrukt, wat zich vertaalt in een meer etherische toon, met steeds minder aardse vormen. Beniti Cornelis vertrekt van een lijn en een vlekje, aanvaardt de ongrijpbaarheid en laat zich leiden door het toeval. In regel zijn titels overbodig. Want het kunstwerk is zijn inziens ‘slechts’ het resultaat van de kunst. Het plezier zit hem in de dingen te zien groeien onder zijn handen, zonder te weten vanwaar het komt.
Tekst: Koen Van der Schaeghe

‘KGB’ toont nieuw werk van Kim Buck (Denemarken), Tore Svensson (Zweden) en Karin Seufert (Duitsland). De titel bevat initialen die de steden Kopenhagen, Göteborg en Berlijn representeren. Dit zijn de steden waar de kunstenaars leven en waar deze tentoonstelling eerder getoond werd. De drie kunstenaars hebben veel gemeen wat hun standpunten betreft ten opzichte van sieraden en materialen.
Afbeelding: Kim Buck

Bij de vertaling van groenten en fruit in sieraden diende voornamelijk de alledaagse omgang met deze natuurproducten als inspiratiebron. De in eerste instantie fragiele werken worden met behulp van de techniek van het electroformeren versterkt waarbij koper als het ware elektrolytisch groeit.

Fotografie: Rutger Graas/Gésine Hackenberg

Beleven, direct noteren, ontrafelen en gestueel herschrijven. Met een gelaagde drukte beeld bijeen jammen, breed, vol onrustige detailwaarnemingen. Coloristische tegenpolen verweven. Diego Joosten heeft een agiel werkproces dat resulteert in nieuwe picturale ruimtes, onbegrensde schrifturen als fragmenten van een breder landschap. Start de dialoog, zonder vertaling.
Tekst: An Van Exe

Het onnatuurlijke, ook dat is natuurlijk.
— Johann Wolfgang von Goethe (1749 – 1832)

Ik kopieer de natuur niet, noch ontken of verijdel ik ze. Ze is eerder aanwezig als een echo die zich infiltreert door mijn innerlijke gronden. Tot het identische bereikt wordt, spiegel in de spiegel. Ik weet niet waar de lijn te trekken. Het enige wat ik weet is wat ik voel. En het is een drang, de roep te creëren. Zo komen alle vormen uit mijn vingers zoals gras uit de grond. Tot mijn kunst natuur wordt. Laat het dan burlesk, arabesk en barok zijn–natuur vol van zichzelf. Naturesk.

* Urban Dictionary: vertaald naar het Nederlands: een adjectief dat iets zeer aantrekkelijk beschrijft, iets dat opvallend natuurlijke schoonheid bezit en enig is in de wereld.

We kijken naar de wereld door de bril van Geir Nustad. Hij verplaatst zijn beelden en portretteert ze binnenin glasobjecten. “In mijn Graalwerk probeer ik mijn eigen leven te vatten en dat van anderen rondom mij, commentaar gevend op onze omgeving, de grote steden en de samenleving. Het wordt een reflectie op situaties en veranderingen in de wereld”
De beelden zijn een mix van zelfgemaakte en gevonden foto’s. Nustad gebruikt middelen uit de nieuwe technologie in combinatie met oude technieken om een nieuwe en andere expressie te geven aan de Graalwerken die fotografische afbeeldingen bevatten binnenin het glas.
“Ik probeer het gebruik van het materiaal ‘glas’ als ambacht enerzijds en binnen de schone kunsten anderzijds te verbinden, zodat een diepere beleving mogelijk is.”

“équilibre”, 2001, acryl op doek, 100 x 100 cm
Een werk dat spanning en evenwicht becommentarieert en tegelijk onderuit lijkt te halen door de dieprode, dreigende kleur en plasticiteit van de gebruikte verf. Dit doek is een schakel uit een lange reeks werken op doek evenals op papier die dit en aanverwante onderwerpen binnenste buiten keerde.